lunes, 23 de julio de 2007

SIMPLES V/S KOMPLIKADAS...
Cada vez me konvenzo más de q existen grupos totalmente definidos para enkasillar al género femenino. Y por ende, q kada una de nosotras pertenece a uno de ellos. Kon esto, no me refiero a las distintas klases sociales, estilos musikales o tendencias de moda, si no más bien, a komo nos perciben el "otro" género: Los Hombres.

Igual es algo q de chika vengo identificando. Kuando mi mamá me akonsejaba q me diera a respetar ante los hombres (obviamente aludiendo a negarles akello) y argumentaba diciendome q existen dos tipos de mujeres: akellas q usan para pasar el rato y las que sirven para el matrimonio. Obviamente kon el pasar de los años los conceptos van evolucionando, dejando el machismo atrás y kambiando un poko las interpretaciones, hoy en día existen dos nuevos grupos predominantes: Las chikas "komplikadas" y las chikas "simples".

Si bien en la aktualidad siguen existiendo akellas chikas para pasar el rato, éstas pueden pertenecer tanto al grupo de las komplikadas komo al de las simples, porq en estos tiempos no tiene pito q tokar la libertad sexual kreo yo. A estas alturas, los hombres deberían tener super klaro en sus kabecitas q ambos tenemos los mismos derechos, inkluyendo la kama.

Y para q entiendan mejor a q me refiero, un ejemplo. Estoy konciente de q abuso de la serie "Sex & the city", pero komo siempre digo, debería ser nuestra biblia nenas. En un kapítulo Carrie deskribe esta situación a la perfección. Kuando se entera de q su ex se kasará kon su nueva novia, komienza a kuestionarse. Si él le había konfesado q le tenía fobia al kompromiso y q no se kasaría jamás. Por q ahora si?, q estaba mal?, ella?, por q no se lo pidió a ella en su momento entonces?... Y se lanza tras la buskeda de respuestas...

Komo yo vivo en Chile, un ejemplo más cerkano. "Papi Ricky"... Katalina y Kolomba. Por un lado esta Kolomba, siempre haciendo lo korrecto, siempre tomando las decisiones acertadas, rekatada, señorita, maternal, obediente, perfecta. Y por otro, Katalina, haciendo lo q le nace, fiel a sus sentimientos, loka, insegura, impredecible, autosuficiente, etc. Queda klaro pOr q Ricky le pidió matrimonio a la Kolomba, no?... Simplemente, porq ellos prefieren a las chikas simples.

Al igual q Ricky, Big eligió a Natasha (la novia simple) y no a Carrie... Kon Carrie todo se habia vuelto tan caótiko, tan komplikado, según sus propias palabras... Los hombres son flojos, gustan de los retos, pero no de los de por vida. Y las chikas komplikadas son komplikadas toda su vida. Y a pesar de q en un principio lo komplikado resulta atrayente, de seguro él se terminará kansando, de entenderla, de seguirle el paso, de bailar a su ritmo...

Y por fin lo komprendí... Tanto tiempo preguntandome si era yo el problema, si akaso era demasiado selectiva, si kizas el exceso de prejuicio me estaba jugando en kontra. Preguntandome por q karajo me kostaba tanto... Y tuve siempre la respuesta ante mí. Kuando me katalogaban de mina kuátika, kuando los tipos se me eskapaban antes de komenzar... la verdad me golpeaba en la kara... definitivamente soy una de las chikas komplikadas.

No se si sea bueno o sea malo... Solo se q soy una más... Q kizas llegue a los 30 soltera... Q de seguro me desfilarán un sin fin de hombres más aún... Q seguiré aburriéndome pronto... O q seguirán dejándome siempre... Pero aún así, no pierdo la esperanza... Algún día llegará alguien q logre domarme... Kizas un chiko q las demás deskarten... por komplikado.

Y kual es tu grupo...?

miércoles, 4 de julio de 2007

ENTRE ODIOS...

Odio las historias. Siempre surgiendo de la nada para llenar nuestras vidas vacías. Luego desaparecen así como así, como si su rastro lo consumiera el tiempo. Y finalmente terminamos solos, devorando los malditos recuerdos que un día pensamos que nunca llegarían a serlo.

Me es difícil aún concentrarme en mí misma, retomar las antiguas andanzas, comenzar a avanzar otra vez, pero con la soledad quemando por dentro. Sin poder acabar con la sensación de fracaso, de rabia por el error cometido, por el tiempo perdido.

Cada rincón de esta estúpida ciudad encierra un recuerdo, tal vez más de uno. Las calles, las hojas, los árboles, me devuelven al pasado, a esos días lejanos que con el tiempo comienzan a parecerme como un sueño más, de los tantos que me despiertan a mitad de cada noche. Y solo me queda seguir existiendo, ahora sin fines propuestos, con la memoria perdida en algún recóndito hueco del espacio. Del que era nuestro espacio.

No se cuando comenzó nuestra historia, tampoco sé cuando comenzamos a odiarnos, sólo sé muy bien cuándo y cómo acabó. Tu imagen me confunde cada vez que te veo de lejos, caminando por ahí y sintiéndote nuevamente solo, porque estoy segura de que así te sientes. Siempre supe que esto acabaría, pues nada es para siempre. Pero jamás imaginé que terminaríamos odiándonos, odiarnos fue producto de nuestra inmadurez. Y lo peor de todo es que no te odio como quisiera odiarte.

Pedí perdón muchas veces. Perdón por mis errores, hasta por los que me inventaste, pero nada te hizo abrir los ojos. Todo lo contrario, te hundiste más y más en la incomprensión, tu mejor escudo para evitar encontrarte contigo mismo. Nunca quisiste ver la realidad, nuestra realidad, de la que escapaste por miedo a quizás que monstruos, o a ti.

Me imagino que ahora no sabes que es lo que quieres, a que sueño aferrarte. Ni siquiera te debes sentir capaz de comenzar a construir algo nuevo, y menos elegir con quien hacerlo. Sobre todo porque deberá ser algo mejor a lo que construiste conmigo, lo que ahora ya no existe. Te debes estar perdiendo como tantas veces, sin saber qué sentir, cómo actuar. Puedo adivinarlo desde aquí, a quince metros de ti, pero a un abismo de distancia.

Cuando me dijiste que querías estar solo te dejé tranquilo, a pesar que yo no quería estar sola, menos en ese momento lleno de dudas, de miedos, de pesadillas. Pero aún así me dejaste. Y todo se volvió gris. Fue terrible pasar de formar parte de ti a ser tu enemiga, porque no puedes negarlo, me odias, odias que todo no haya resultado cómo tú querías, como tú soñabas. Y ese fue exactamente uno de los problemas, a veces te olvidabas de que yo también soñaba. Empezaste a soñar solo y dejaste de compartir tu alma conmigo.

Debes estar odiando que yo lo soporte sola y que tú seas tan débil, tan cobarde, que no puedas hacer lo mismo. Me cansé, me cansé de mirarme al espejo y sentir que el tiempo no se detiene, de no poder despegarme de él sin preguntarme qué será de mí. No por que ya no estarás conmigo, si no por tantos sueños y proyectos rotos. Me harté de eso.

“El vuelo 413, con destino a ... , saldrá en cinco minutos” anuncia una voz, que me suena mas parecida a las olas del mar que a una persona. Como si ya nada tuviese su forma habitual y todo se vuelve confuso e indescifrable. Agarro mi bolso fuerte, muy fuerte, como si fuera mi vida. Las caras que pasan a mi alrededor pierden su forma y solo distingo figuras. Reconozco tu pelo en una sombra que sobresale del resto de las sombras. Tus ojos en alguien que pasa y roza mi brazo. Tus manos arrastrando un maletín desgastado. Camino. Siento tu olor, tu fuerza. Subo al avión. Y el cielo se ve más oscuro.

Sentada en el avión observo a la gente, pero aún no puedo distinguir del todo. Mis ojos están húmedos, pero no derraman ni una sola lagrima. Busco mi teléfono y escribo, “No me alejo por ti, ni por mí, solo me alejo. Quizás de todo, quizás de nada. Porque eso es lo que queda... absolutamente nada.” Miro por la ventana, solo quiero dejar de pensar, por hoy al menos. Borro todo lo que escribí y cae una lagrima. Será solo una, será la primera y la última.

El avión comienza a despegar. Aprieto los ojos fuerte, muy fuerte como si en ello se me fuera la vida. Las imágenes pasan por mi cabeza una tras otra. La ciudad, los recuerdos, las hojas, los árboles. Con la turbulencia del despegue, como si fuese un acto divino, todo se aleja, se desvanece. Todo se entierra.